Jovan Đorđević, književnik i osnivač nacionalnih pozorišta u Srbiji, rođen je 25. novembra 1826. godine. Njegova biografija obuhvata mnoge značajne trenutke u istoriji srpske kulture i društva. Rođen u Senti, Đorđević je prošao kroz teška vremena revolucije 1848. godine, nakon čega je postao sudski činovnik u Lugošu.
Nakon uspešne karijere kao gimnazijski profesor i sekretar Matice srpske, Đorđević se posvetio pozorišnoj kritici i bio poslanik na Blagoveštenskom saboru 1861. godine. Kao jedan od osnivača Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, Đorđević je imao ključnu ulogu u jačanju nacionalne svesti Srba u Vojvodini.
Nakon što je postavljen za rukovodioca Narodnog pozorišta u Beogradu 1868. godine, Đorđević je osnovao Pozorišnu školu i postao prvi dramaturg teatra. Kao profesor u Velikoj školi, predavao je istoriju i zemljopis, a bio je mentor i budućem kralju Aleksandru Obrenoviću.
Đorđević je bio veoma plodan pisac, stvarajući poeziju, dramske tekstove, kritike, istorijske biografije, putopise i sećanja. Najpoznatiji je po dramskoj alegoriji „Markova sablja“, koja je postala srpska himna „Bože pravde“. Autor muzike za himnu bio je Davorin Jenko.
Njegov doprinos srpskoj kulturi i društvu bio je od velikog značaja, te se danas, na dan njegovog rođenja, sećamo njegove važne uloge u oblikovanju nacionalne svesti i kulturnog nasleđa Srbije. Jovan Đorđević ostaje upamćen kao jedan od ključnih figura srpske književnosti i pozorišta, čije su ideje i dela ostavili trajni pečat u srpskoj istoriji.
