Živadinović je tokom studija na pariskom Pravnom fakultetu radio kao činovnik u Prosvetnom odeljenju Ministarstva prosvete Vlade Srbije. Njegov rad je trajao od 19. februara 1920. do 1. aprila 1923. godine, a plata koju je zarađivao pomogla mu je da pokrije troškove studiranja. U tom periodu, upoznao je Francuskinju Albertinu Kajom, koja je postala njegova supruga, prešla na pravoslavnu veru, i postala njegov verni saputnik tokom diplomatskog života.
Živadinovićev književni put počinje u Parizu, gde je napisao roman „Do poslednjeg daha“. Miodrag Ibrovac, njegov prijatelj, ohrabrio ga je da rukopis pošalje beogradskim izdavačima. Nakon nekoliko neuspešnih pokušaja, roman je konačno objavljen 1923. godine uz pomoć Milorada Ibrovca, koji je tada postao profesor na Beogradskom univerzitetu.
Nakon povratka u Beograd, Živadinović je dobio posao u Ministarstvu finansija, a ubrzo je prešao u Ministarstvo socijalne politike. Godina 1923. bila je ključna za njega; uspeo je da dobije diplomu pravnika i započne karijeru u diplomatiji. Njegova supruga Albertina ga je pratila u svim njegovim putovanjima, a ubrzo su se preselili u Beograd gde su iznajmili stan.
Njegova književna karijera se ubrzo razvila; iste godine objavio je dva dela – roman „Do poslednjeg daha“ i zbirku pripovedaka „Ispod Ozrena“. Ova dela su mu donela reputaciju i pokazala njegov talenat na srpskoj književnoj sceni. Ubrzo nakon toga, 1925. godine, objavio je zbirku pripovedaka „Događaji i ljudi“, koju je posvetio svojoj supruzi Albertini.
Živadinović je 1925. godine dobio svoju prvu diplomatsku misiju u konzulat u Pečuju, gde se bavio pitanjima vezanim za razmenu stanovništva između Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca i Mađarske. U tom periodu je takođe napisao roman „Gospođa zagonetka“. Njegova karijera se nastavila usponom; ubrzo je unapređen i premešten u Brisel, gde je radio više od dve godine.
Tokom boravka u Briselu, Živadinović je nastavio sa književnim radom i počeo da istražuje istorijske teme. Napisao je knjigu „Declic de Sarajevo“, koja je objavljena u Parizu. Njegove godine u diplomatiji obeležene su pozitivnim kritikama i uspešnim radom, a njegovi literarni doprinosi su postali sve značajniji.
Nakon povratka iz Brisela, premešten je u konzulat u Bordou, gde je završio roman o Karađorđu. Njegovo interesovanje za istorijske teme je dovelo do stvaranja trilogije o Prvom i Drugom srpskom ustanku, u kojoj je pokušao da prikaže sukob između Karađorđa i Miloša Obrenovića, favorizujući herojsku stranu.
Živadinović je bio svestan izazova sa kojima se suočavao, jer je pisanje ovih romana zahtevalo istraživanje koje nije mogao da obavi u srpskim arhivima. Oslanjao se na svoju maštu i kreativnost, što je rezultiralo delima koja su do danas ostala značajna u srpskoj književnosti.
Njegova dela i dalje govore o borbi za identitet i istorijskim događajima koji su oblikovali srpsku kulturu, a Živadinović ostaje upamćen kao jedan od važnih pisaca svog vremena. Njegov život je bio ispunjen izazovima, ali i značajnim postignućima, kako u oblasti književnosti, tako i u diplomatiji.
