Crna Gora, nakon završetka srpske revolucije, vraćena je u stanje pre uspona u ratovima sa francuskom okupacijom Dalmacije. Oko Bokokotorskog zaliva, jedne od najvažnijih pomorskih baza na Mediteranu, odvijala su se borbe velikih sila kako bi sprečile uključivanje Crne Gore u srpsku državu. Tokom perioda od 1815. do nezavisnosti 1878., Crna Gora je bila deo Osmanlijskog carstva, podeljena na tri turska sandžaka. Turci su smatrali Crnu Goru odmetnutim delom i nije bila priznata ni od sultana ni od evropskih država.
Crna Gora je bila društvo sastavljeno od plemena, sa 39 plemena na čijem čelu su bili glavari ili knezovi. Vladika Petar I Njegoš nije uspeo da održi elementarne poreze sve do donošenja zakona 1833. kada su uvedeni stalni porezi. Grad Cetinje je bio jedino naselje koje se smatralo gradom, a tek nakon nezavisnosti 1878. počele su znatnije gradnje.
Petar II Njegoš preuzeo je vlast kao mladić od 17 godina i postigao visoko obrazovanje. Izgradio je državu sa senatom, stajaćom vojskom i pravoslavnom crkvom. U vreme revolucije 1848-1849, Njegoš je stvorio srpsku i jugoslovensku zajedničku narodnost, te putovao u Rusiju i zbog kulture i politike.
Granice Crne Gore sa susedima postale su čvršće nakon što su bile međunarodno priznate. Razgraničenje sa Austrijom završeno je uz finansijsku dobit, ali teritorijalnu štetu Crne Gore. Definitivno utvrđivanje granica dogodilo se nakon posete knjaza Danila Napoleonu III 1857. Krajem 19. veka, Crna Gora se delila na sedam plemena, a vladika Rade je pregao da stvori nešto od države.
Crna Gora je prolazila kroz različite periode od 1815. do nezavisnosti 1878. godine, suočavajući se sa političkim i teritorijalnim izazovima. Vladika Petar I Njegoš i Petar II Njegoš su bili ključne ličnosti u izgradnji države i očuvanju njene nezavisnosti. Njihova uloga i politika obeležili su istoriju i formiranje moderne Crne Gore.
