Glumac Gojko Šantić preminuo je u Beogradu u 78. godini, saopštilo je Jugoslovensko dramsko pozorište, čiji je član bio od 1968. do 2011. godine. Šantić je rođen 23. juna 1946. godine u Mostaru, a diplomirao je glumu na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju 1967. u klasi Mate Miloševića. Pripadao je takozvanoj generaciji „Bojanovih beba“, zajedno sa glumcima koji su primljeni tih godina: Milan Gutović, Tanasije Uzunović, Josif Tatić, Ivan Bekjarev, Branko Cvejić, Svetlana Bojković, Đurđija Cvetić, Slobodan Đurić, Dušan Đurić, Vojislav Brajović, Mirjana Vukojčić, Cvijeta Mesić.
U matičnoj kući ostvario je više od trideset uloga među kojima se izdvajaju one u predstavama „Koriolan“ (Koriolan, 1970), „Otelo“ (Otelo, 1977), „Ja, Rade Tomov“ (Njegoš, 1979), „Tri sestre“ (Prozorov, 1981), „Zli dusi“ (Nikolaj Stavrogin, 1984), „Seobe“ (Vuk Isakovič, 1986), „Valjevska bolnica“ (Apis, 1989), „Vesele žene Vinzorske“ (Falstaf, 1993), „Putujuće pozorište Šopalović“ (Drobac, 1985) za koju je dobio Oktobarsku nagradu grada Beograda.
Poslednja uloga odigrana u Jugoslovenskom dramskom pozorištu bila je Gajev u Čehovljevom „Višnjiku“ 2000. godine, za koju je nagrađen Statuetom „Milivoje Živanović“ na Glumačkim svečanostima u Požarevcu iste godine. Gostovao je i na drugim pozorišnim scenama – Beogradskog dramskog pozorišta, Ateljea 212, Crnogorskog narodnog pozorišta, Narodnog pozorišta u Beogradu, Narodnog pozorišta u Nišu i drugim. Igrao je na filmu i televiziji, a najznačajniju filmsku ulogu, Doroteja, ostvario je u istoimenom filmu iz 1981. godine.
Gojko Šantić je dobitnik brojnih nagrada među kojima su Oktobarska nagrada, Vukova nagrada i četiri Godišnje nagrade Jugoslovenskog dramskog pozorišta. Datum i mesto sahrane biće naknadno objavljeni.
Ovaj tekst donosi potresne vesti o smrti jednog od najpoznatijih glumaca u Srbiji. Gojko Šantić preminuo je u Beogradu u svojoj 78. godini. Bio je član Jugoslovenskog dramskog pozorišta od 1968. do 2011. godine, a diplomirao je glumu na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju 1967. u klasi Mate Miloševića.
Često je nazivan „Bojanova beba“ zajedno sa stasalim glumačkim velikanima uključujući Milana Gutovića, Tanasija Uzunovića, Josifa Tatića, Ivana Bekjareva, Branka Cvejića, Svetlanu Bojković, Đurđiju Cvetić, Slobodana Đurića, Dušana Đurića, Vojislava Brajovića, Mirjanu Vukojčić i Cvijetu Mesić. Bio je omiljen član ansambla i ostvario je mnoge uloge u predstavama koji će ostati upamćene, poput „Otelo“, „Tri sestre“, i „Vesele žene Vinzorske“ za koju je dobio Oktobarsku nagradu grada Beograda. Šantić je ostvario više od trideset uloga u matičnoj kući, a njegova poslednja uloga u Jugoslovenskom dramskom pozorištu bila je Gajev u Čehovljevom „Višnjiku“ 2000. godine, za koju je nagrađen Statuetom „Milivoje Živanović“ na Glumačkim svečanostima u Požarevcu iste godine.
Osim na pozornici, ostavio je trag i u filmu i televiziji, sa najznačajnijom ulogom Doroteja u istoimenom filmu iz 1981. godine, kojom je zadivio javnost. Za svoj rad je dobio brojne nagrade, uključujući Oktobarsku nagradu, Vukovu nagradu i četiri Godišnje nagrade Jugoslovenskog dramskog pozorišta.
Datum i mesto sahrane bit će naknadno objavljeni.
Ovo je zaista tužna vest za sve ljude u Srbiji i šire. Svi će pamtiti Gojka Šantića kao izuzetnog umetnika i čoveka. Svojim talentom ostavio je neizbrisiv trag u svetu glume, inspirišući mnoge mlade glumce. Uvek će biti upamćen po svojim nezaboravnim ulogama i doprinosu srpskoj kulturi. Svojim primerom je pokazao posvećenost i ljubav prema umetnosti, a njegov odlazak ostavlja prazninu u svetu pozorišta i filma. Počivaj u miru, dragi Gojko Šantiću.
