Gligorije Vozarović iz Ležimira smatra se jednim od najznačajnijih figura u istoriji srpskog knjigovništva. On je bio prvi srpski knjigovezac, samostalni izdavač i knjižar u Beogradu. Vozarović je poznat po tome što je ukoričio i objavio Sretenjski ustav Dimitrija Davidovića, čime je ostavio neizbrisiv trag u srpskoj kulturi i istoriji. Njegova radnja otvorena 1827. godine predstavljala je prekretnicu u razvoju knjigovodstva i književnosti u Srbiji.
Rođen u Ležimiru, podno Fruške Gore, Gligorije je kao mladić otišao u Beč da izuči zanat kod majstora Jakoba Hermana. Njegova želja da se vrati u Beograd i pomogne svom narodu, uz preporuku Vuka Karadžića, bila je motivacija za otvaranje prve knjigovezačke i knjižarske radnje u Srbiji. U svojoj radnji, 1832. godine, osnovao je Narodnu biblioteku Srbije, poznatu kao „Biblioteka varoši beogradske“. Ova biblioteka postala je centar okupljanja učenih ljudi i intelektualne elite tog vremena.
Gligorije Vozarović bio je blizak saradnik vladara Miloša Obrenovića i drugih značajnih ličnosti, kao što su Karađorđevići, Vuk Karadžić i Dositej Obradović. Njegova povezanost s ovim eminentnim ličnostima doprinela je njegovom uticaju na pismenost i obrazovanje srpskog naroda. Danas, njegovo ime nosi nagrada koju dodeljuje Biblioteka grada Beograda najboljim izdavačima i knjigovezacima, što svedoči o njegovom značaju u ovoj oblasti.
Marijana Jakovljević, bibliotekar u Biblioteci „Gligorije Vozarović“ u Sremskoj Mitrovici, ističe da je Vozarović bio ključna figura u razvoju štamparija i knjižara u Srbiji. Njegov doprinos opismenjavanju naroda bio je nemerljiv, a njegovi naslednici ponosni su na njegovu zaostavštinu. Uroš Vozarević, potomak Gligorija, naglašava važnost očuvanja tradicije porodice i ponos koji oseća zbog svojih predaka. On takođe napominje da su se njegovi preci naselili u Ležimir bežeći od Turaka i da su kao bogati ljudi značajno doprineli obnovi lokalne crkve.
Vozarović je bio napredan čovek koji je želeo da pokaže svoj doprinos srpskom društvu. Miomir Filipović, novinar i hroničar, naglašava da se danas mnogi ljudi pitaju kako bi Gligorije Vozarović radio u savremenim vremenima, što svedoči o njegovoj trajnoj inspiraciji za savremene izdavače.
Vozarović je ostavio neizbrisiv trag u srpskoj kulturi i književnosti, a njegova porodica, iako danas manje poznata, i dalje se seća njegovih dostignuća. Uroš Vozarević podseća na značaj porodice i njihovu istoriju, naglašavajući da su se svi članovi porodice razvijali kroz vreme, ali su ostali vezani za svoje korene.
Pored Gligorija, porodica Vozarović ima i druge istaknute članove. Lazar, jedan od potomaka, bio je poznati likovni umetnik i pedagog. Nažalost, njihova ostavština nije dovoljno prepoznata u samom Ležimiru, gde nema dostojnog obeležja ni kuće koja bi podsećala na njihove značajne doprinose.
U zaključku, Gligorije Vozarović je bio ključna ličnost u razvoju srpskog knjigovodstva i obrazovanja. Njegov rad i zalaganje za pismenost ostavili su neizbrisiv trag, a njegovo ime danas nosi nagradu koja se dodeljuje najboljim izdavačima. Njegova porodica i dalje ponosno čuva sećanje na njegovu zaostavštinu, dok se u Ležimiru i širom Srbije nastavlja tradicija njegovog doprinosa kulturi i obrazovanju.
